Oι 5 καλύτεροι ποδηλάτες του Γύρου Γαλλίας

Έχουν να πουν πως κάθε 10 περίπου χρόνια παρουσιάζεται ένας μεγάλος ποδηλάτης ο οποίος ξεχωρίζει και επιβάλλεται πάνω στους υπόλοιπους και μέχρι το τέλος της καριέρας του γίνεται σταθμός στην ιστορία της ποδηλασίας. Από την αρχή σχεδόν της αγωνιστικής ποδηλασίας, ο Γύρος Γαλλίας καθιερώθηκε σαν ο πιο σημαντικός αγώνας ποδηλασίας. Οι σημαντικοί αυτοί αθλητές αν και κέρδισαν πάρα πολλούς αγώνες, έγιναν γνωστοί λόγω των νικών τους στον Γύρο Γαλλίας.

Με αφορμή την ανακοίνωση της αποχώρησης του Lance Armstrong μετά τον Γύρο Γαλλίας του 2005 κάνω μια ιστορική αναδρομή για να δούμε ποιοι είναι οι 5 μεγάλοι που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του αγώνα.

O άρχοντας Jacques!
Στα τέλη της δεκαετίας του 50 εμφανίστηκε ο Jacques Anquetil. Γάλλος αθλητής με λεπτούς τρόπους, λίγο εκκεντρικός αλλά με χαρακτηριστικά bon-viveur πολύ γρήγορα έδειξε το ταλέντο του κερδίζοντας τον ένα αγώνα μετά τον άλλο. Στη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του κέρδισε μεταξύ άλλων και 5 φορές τον Γύρο της Γαλλίας. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Jacques Anquetil θα μπορούσε να έχει στο palmares του ακόμα περισσότερους αγώνες ίσως και ένα 6ο γύρο Γαλλίας. Από κάποιο σημείο και μετά όμως η υπεροχή του άρχισε να κουράζει τον κόσμο και οι διοργανωτές αγώνων σταμάτησαν να του προσφέρουν λεφτά για να τρέχει στους αγώνες τους ή ακόμα τον πλήρωναν για να... μην τρέξει! Παρόλο που αγαπούσε πολύ το ποδήλατο και όταν έτρεχε, έτρεχε πάντα για να κερδίσει, ο Anquetil έβλεπε την ποδηλασία σαν διέξοδο από το να χρειάζεται να δουλεύει καθημερινά μια συνηθισμένη δουλειά. Όταν σταμάτησαν να του προσφέρουν τα λεφτά που πίστευε πως άξιζε αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση


O Κανίβαλος!
Από τα μέσα των 60's μέχρι και λίγο πριν το τέλος των 70's οι μεγάλοι αγώνες ποδηλασίας ήταν προσωπική υπόθεση του Eddy Merckx. Ο Merckx κυριαρχούσε απόλυτα σε σχεδόν οποιονδήποτε αγώνα έβαζε στο μάτι και ο τρόπος που κέρδιζε τους αγώνες αυτούς, ακόμα προκαλούν θαυμασμό στους φίλους της ποδηλασίας. Κέρδισε και αυτός 5 φορές τον Γύρο Γαλλίας αλλά συγχρόνως κέρδισε και τον Γύρο Ιταλίας 5 φορές καθώς και από τουλάχιστον μια φορά όλους τους τότε μεγάλους μονοήμερους και πολυήμερους αγώνες, πράγμα που τον κάνει στα μάτια των πιο πολλών φίλων της ποδηλασίας τον καλύτερο ποδηλάτη όλων των εποχών! Προς το τέλος της καριέρας του για άλλη μια φορά ο κόσμος άρχισε να βαριέται την παντοδυναμία του Merckx και άρχισαν να τον βλέπουν αρνητικά μέχρι και εχθρικά. Σε αντίθεση με τον Anquetil ο Merckx ήταν παθιασμένος με αυτό που έκανε οπότε συνέχισε να κερδίζει τον ένα αγώνα μετά τον άλλο. Στην ανάβαση Puy-de-Dome στο Γύρο Γαλλίας του 1975 κάποιος θεατής του επιτέθηκε και τον χτύπησε στο στομάχι πράγμα που σε συνδυασμό και με άλλες ατυχίες του στοίχισαν ένα 6ο Γύρο Γαλλίας. Συνέχισε να τρέχει και να κερδίζει πολλούς αγώνες αλλά δεν κατάφερε ξανά να σταθεί στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Γύρο Γαλλίας.

Ο ασβός!
Στον Γύρο Γαλλίας του '78, έκανε την πρώτη του εμφάνιση και τον κέρδισε ένας 23χρονος Γάλλος ποδηλάτης, ο Bernard Hinault. Από τα προηγούμενα χρόνια είχε αρχίσει να αφήνει το στίγμα του στην ποδηλασία κερδίζοντας αρκετούς μεγάλους αγώνες. Ωστόσο και αυτός έμεινε στην ιστορία λόγω των 5 Γύρων Γαλλίας που κέρδισε. Λόγω του εντυπωσιακού palmares του αρκετοί τον θεωρούν τον 2ο καλύτερο αθλητή όλων των εποχών. Κέρδισε για τελευταία φορά το Γύρο Γαλλίας το '85 λόγω, κατά ένα μεγάλο μέρος της στήριξης που είχε από τον τότε ανερχόμενο Greg Lemond. Είχαν συμφωνήσει να τον βοηθήσει ο Lemond το 85 με αντάλλαγμα να βοηθήσει ο Hinault τον Lemond να κερδίσει τον Γύρο το 86. O Hinault όμως το 86 όχι μόνο δεν βοήθησε τον Lemond αλλά υπήρξε ο βασικός του αντίπαλος. Βλέπετε ο Hinault δεν ήξερε να χάνει. Έμαθε να παλεύει όλους τους αγώνες στους οποίους συμμετείχε και αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του αλλά και η πηγή του μεγάλου αριθμού κερδισμένων αγώνων!

Big Mig!
Με το γύρισμα της δεκαετίας, η ποδηλασία άρχισε να αλλάζει. Ο Lemond είχε φέρει τους μεγάλους μισθούς, την εξέλιξη στον εξοπλισμό, αλλά και την εξειδίκευση στο είδος αγώνων που μπορούσε να κερδίσει ο κάθε αθλητής. Έτσι δεν ήταν τυχαίο που ο πρώτος μεγάλος ποδηλάτης που παρουσιάστηκε τη δεκαετία του '90, ο Miguel Indurain, παρόλο που ήταν καλός παντού, τη ζημιά του την έκανε αποκλειστικά στο χρονόμετρο! Ο Indurain ήταν, σωματικά, τεράστιος! Με πολύ μεγάλα πόδια και πνεύμονες που χωρούσαν σχεδόν τον διπλάσιο αέρα από τους συναθλητές του, είχε τον ιδανικό σωματότυπο για τις απαιτήσεις του χρονομέτρου και το εκμεταλλευόταν στο έπακρων. Έβαζε αρκετό χρόνο στους κύριους αντιπάλους του στα χρονόμετρα και ακολούθως κρατιόταν κοντά τους στα υπόλοιπα etap για να μην χάσει χρόνο. Η τακτική αυτή απέφερε καρπούς αφού τελικά τον ανέβασε και αυτόν, 5 φορές και μάλιστα συνεχόμενες, στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Παρίσι. Συγχρόνως όμως δίχασε τους φίλους της ποδηλασίας αφού πολλοί είχαν τη γνώμη πως σκότωνε το θέαμα. Όταν τελικά αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, όλοι αναγνώρισαν το μέγεθος του και την προσφορά του στο ποδήλατο και σήμερα η γνώμη του, την οποία δεν εκφέρει συχνά, έχει πάντα ιδιαίτερη βαρύτητα.

Το αφεντικό!
Λίγο πριν τελειώσει η δεκαετία του '90 μπήκε στο παιχνίδι των διεκδικητών των μεγάλων Γύρων ο Lance Armstrong. Στις αρχές του '99 ανακοίνωσε πως θα προσπαθούσε το καλοκαίρι να κερδίσει τον Γύρο Γαλλίας. Οι περισσότεροι δεν πήραν σοβαρά αυτή του τη δήλωση αφού είχε επιστρέψει από θεραπεία από τον καρκίνο κατά τη διάρκεια της οποίας όλες οι ομάδες τον είχαν ξεγράψει. Το καλοκαίρι όμως έκανε τον κόσμο ολόκληρο να υποκλιθεί μπροστά του. Μετά από 15 σχεδόν χρόνια κάποιος ποδηλάτης κέρδιζε τον Γύρο Γαλλίας δίνοντας μάχη σε όλων των ειδών τα etap. Κέρδισε τόσο στα χρονόμετρο όσο και στα ανηφορικά etap. Την ίδια τακτική ακολούθησε και τα επόμενα 5 χρόνια για να καταφέρει αρχικά να ισοφαρίσει τον Indurain στις 5 συνεχόμενες νίκες στο Γύρο Γαλλίας και για να τον ξεπεράσει στη συνέχεια πέρσι, κερδίζοντας ακόμη μια φορά. Ο Armstrong έγινε σύμβολο αγώνα από όλους τους καρκινοπαθείς τόσο λόγω του επιτεύγματος του να επιστρέψει σχεδόν από το θάνατο και να ανεβεί στο ψηλότερο σκαλοπάτι της ποδηλασίας αλλά και λόγω της δράσης του στην στήριξη των καρκινοπαθών. Λόγω την απόλυτης κυριαρχίας που έχει πάνω στον Γύρο Γαλλίας αλλά και της αποκλειστικής συγκέντρωσης πάνω σε αυτόν τον αγώνα, δημιούργησε όπως και οι προηγούμενοι τέσσερις ποδηλάτες αρκετούς εχθρούς. Το βράδυ της Δευτέρας 18/4/2005, κλείνοντας ένα κύκλο φημών για το τι θα κάνει, ανακοίνωσε πως θα αποχωρήσει από την ποδηλασία αμέσως μετά τον Γύρο Γαλλίας 2005. Κύριος λόγος της απόφασης του είναι το ότι θέλει να περνά περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του τα οποία κάθε χρόνο βρίσκει ολοένα και πιο δύσκολο να αποχωρίζεται για να επιστρέψει στην Ευρώπη. Ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς την παρουσία πατέρα στο σπίτι και αυτό τον κάνει να θέλει να βρίσκεται συνεχώς με τα παιδιά του ειδικά τώρα που άρχισαν να μεγαλώνουν.

Η ζωή μετά
Στα επόμενα χρόνια θα μπορέσουμε, λόγω της απουσίας του να εκτιμήσουμε το μέγεθος αυτού του μεγάλου αθλητή. Τα πρώτα χρόνια μετά την αποχώρηση του, όπως συνέβηκε και τις προηγούμενες τέσσερις φορές, θα υπάρχει ένα μούδιασμα αφού δεν θα υπάρχει κάποιος αθλητής στον οποίο θα προσβλέπουμε όλοι. Σε κάποια φάση όμως θα εμφανιστεί κάποιος νέος ποδηλάτης ο οποίος θα μας μαγέψει εκ νέου και θα προκαλεί δέος όποτε εμφανίζεται μέσα στο peloton. Πολλοί προβλέπουν πως αυτός ο ποδηλάτης μπορεί να είναι κάποιος από τους νεαρούς Alejandro Valverde και Ivan Basso ή ακόμα και τους Tom Danielson και Yaroslav Popovych.

Εγώ πιστεύω πως ο διάδοχος του Armstrong δεν μας έχει ακόμα απασχολήσει και όταν θα εμφανιστεί, θα εμφανιστεί με ένα μεγάλο μπαμ. Στο μεταξύ συνεχίζω να απολαμβάνω το ίδιο τους αγώνες ποδηλασίας, με τις απίστευτες επικές μάχες τους, το συνεχές δράμα και τους αμέτρητους ήρωες οι οποίοι συνθέτουν το πολυδιάστατο παζλ που ονομάζουμε αγωνιστική ποδηλασία δρόμου!