ο δικός μου Marco Pantani

Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 2004 βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Rimini της Ιταλίας o Marco Pantani. Με αφορμή το θάνατο του έγραψα το πιο κάτω άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στη ποδηλατική βιβλιοθήκη του Cyclist.gr.

Με την ποδηλατική μου παρέα συνηθίζουμε να επιλέγουμε μέσα από το πλήθος των επαγγελματιών αθλητών ποδηλασίας κάποιους αθλητές που κατά τη γνώμη μας ξεχωρίζουν και να τους υποστηρίζουμε όταν παρακολουθούμε κάποιο αγώνα. Φυσικά σε περίπτωση που κερδίζουν κάποιο μεγάλο αγώνα συμπεριφερόμαστε σχεδόν σαν να τον έχουμε κερδίσει εμείς οι ίδιοι. “Ποδηλάτες μου” υπήρξαν ο Indurain - πρώτος και πιο αγαπημένος - ο Jalabert, ο Zenon Jaskula, o Cipollini, o Tafi , φυσικά ο Pantani – αλλιώς δεν θα έγραφα αυτά που γράφω, ο Armstrong, ο Millar. Ειδικά για τους τελευταίους δύο αλλά και για τους περισσότερους “γνωστούς” που υποστηρίζουμε κατά καιρούς το παιχνίδι ίσχυε μέχρις ότου τον αναγνωρίσουν όλοι σαν “μεγάλο”. Από εκεί και πέρα τον υποστηρίζουμε όλοι και χαιρόμαστε όλοι μαζί για τις επιτυχίες τους. Εξαίρεση στον κανόνα ήταν πάντα ο Pantani και ο Cipollini οι οποίοι ήταν πάντα “δικοί μου” και φυσικά συνέχισα να τους υποστηρίζω και να τους παρακολουθώ και μετά που πήραν τον κατήφορο...

Τον Marco Pantani τον πρωτοπρόσεξα, όπως και ο υπόλοιπος ποδηλατικός κόσμος, στους γύρους Ιταλίας και Γαλλίας το 1994 όπου στον πρώτο κέρδισε δύο etap και τερμάτισε στη 2η θέση ενώ στον δεύτερο κατάφερε, παρά του ότι η ομάδα του μπήκε στον αγώνα έχοντας αρχηγό τον Claudio Chiapucci, να τερματίσει στην 3η θέση και να πάρει το λευκό φανελάκι του καλύτερου αθλητή κάτω των 25ετών. Την επόμενη χρονιά παρόλο που δεν κατάφερε να τερματίσει στο βάρθρο, κέρδισε ξανά το λευκό φανελλάκι αλλά αυτή τη φορά το κατάφερε παίρνοντας και δύο etap συμπεριλαμβανομένου και αυτού που τερμάτιζε στη θρυλική Alpe D'Huez.

Η επόμενη φορά που “τον βρήκα μπροστά μου” ήταν στο Παγκόσμιο της Κολομβίας το 1995. Από ότι θυμούμαι ήταν η πρώτη χρονιά που το Παγκόσμιο θα γινόταν τον Οκτώβρη αντί της συνηθισμένης μέχρι τότε θέσης του τον Αύγουστο... Εκτός αυτού το Παγκόσμιο θα γινόταν στη Duitama της Κολομβίας, σε υψόμετρο σχεδόν 3000μ, σε μια διαδρομή η οποία μέχρι 2-3 μήνες πριν, δεν ήταν καν ασφαλτοστρωμένη και περιλάμβανε ένα ανηφορικό κομμάτι σχεδόν 5km το οποίο σε διάφορα σημεία είχε κλήση μέχρι και 9%. Και δεν έφταναν όλα αυτά, από τον 8ο γύρο άρχισε να βρέχει και δεν σταμάτησε παρά μόνο μετά το τέλος του αγώνα.

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, από τους 106 ποδηλάτες που είχαν πάει στη Duitama, τερμάτισαν μόνο οι 20! Όλος ο κόσμος υποκλίθηκε για άλλη μια φορά στον παντοδύναμο Miguel Indurain ο oποίος μετά την νίκη του 2-3 μέρες πριν στο χρονόμετρο, χάρισε (όπως λένε οι φήμες) τον αγώνα δρόμου στον Abraham Olano και πήρε ο ίδιος την δεύτερη θέση. Εγώ πάλι, διαβάζοντας τον επόμενο μήνα την περιγραφή του αγώνα και βλέποντας τις φωτογραφίες στο Cycle Sport, "στάμπαρα" ένα μικροσκοπικό Ιταλό αθλητή με έντονη παρουσία στον αγώνα. Μετά που άρχισε η βροχή κι ενώ οι αρχηγοί της Ιταλικής ομάδας Chiappucci και Bugno έχαναν σιγά-σιγά επαφή με τους πρωτοπόρους, αυτός ήταν παντού στον αγώνα. Επιτέθηκε ανελέητα στον Indurain, φρόντισε να φέρει πίσω οποιονδήποτε άλλο προσπαθούσε να ξεκολλήσει και στο τέλος είχε το θράσος να σπριντάρει με τον Indurain κερδίζοντας επάξια το Χάλκινο μετάλλιο.
Στη φωτογραφία του τερματισμού βλέπεις ένα γίγαντα να περνά την γραμμή του και να ρίχνει γροθιά στον αέρα, ενώ ακριβώς πίσω του μόλις που ξεχωρίζει ένα μικροσκοπικό (σε σχέση με τον Indurain) πλάσμα με μπλε φανέλα: Ο Marco Pantani!!!

Αποδεικνύοντας και επισημαίνοντας στον προπονητή της Εθνικής Ιταλίας, πως άδικα δεν είχε επιλεγεί ως αρχηγός της ομάδας κατάφερε να έρθει σε αντιπαράθεση με τον μέντορα του και συναθλητή του Claudio Chiappucci ο οποίος δεν μπορούσε να δεχτεί πως ο Pantani είχε πλέον "ανδρωθεί" και σύντομα θα του έπαιρνε τα ηνία της ομάδας. Έτσι λίγο πριν τελειώσει η χρονιά είδαμε επανάληψη του παιχνιδιού που παίχτηκε πάμπολλες φορές στο χώρο της ποδηλασίας: Ο "μέντορας" και ο ανερχόμενος αθλητής να ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες και από πολύ καλοί φίλοι να γίνονται - για λίγο - εχθροί. Το ίδιο συνέβηκε στα μέσα της δεκαετίας του 80 μεταξύ Hinault και Lemond, το ίδιο πιο πρόσφατα μεταξύ Bartoli και Bettinι, το ίδιο και μεταξύ Chiappucci και Pantani...

Μετά από κάποια χρόνια και όταν πλέον ο Chiappucci είχε καταλάβει πως οι καλοί καιροί είχαν περάσει για εκείνον και ο Pantani άρχισε να αντιμετωπίζει τα πρώτα του προβλήματα οι δύο τους βρέθηκαν, τα είπαν και συμφιλιώθηκαν. Αυτό που έμεινε από αυτή την ιστορία ήταν ότι ο Pantani παρουσίασε για πρώτη φορά τον πεισματάρικο και αμεταγύριστο χαρακτήρα του, στοιχείο που θα τον επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο μέλλον...

Πριν προλάβει να χαρεί τις επιτυχίες του ήρθε ένα ατύχημα που τον προσγείωσε πολύ άσχημα... 7 km πριν τον τερματισμό του αγώνα Milan-Turin του ‘95, και ενώ έβγαινε με την ομάδα των πρωτοπόρων από μια κατηφορική στροφή βρήκε μπροστά του ένα 4X4 το οποίο - άγνωστο πως - μπήκε στην κλειστή διαδρομή του αγώνα και κατευθυνόταν με ταχύτητα προς τους ποδηλάτες. Τρεις από αυτούς χτύπησαν πάνω στο αυτοκίνητο, αλλά πιο σοβαρά από όλους βγήκε ο Pantani με θρυμματισμένο το αριστερό πόδι σε δύο σημεία. Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν αρχικά να σκεφτεί να παρατήσει το ποδήλατο αφού το πόδι του ήταν χάλια και οι προγνώσεις των γιατρών δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές.
Ευτυχώς αυτή του η σκέψη κράτησε μόνο μια βδομάδα...

Θυμάμαι ακόμα τις φωτογραφίες από τη συνέντευξη του στο Cycle Sport την Άνοιξη του ‘96, όταν βρισκόταν ακόμα στα πρώτα στάδια της ανάρρωσης. Ενώ δεν είχε καν τη δύναμη να περπατήσει, έκανε καθημερινά προπόνηση στη πισίνα, με τις βίδες να προεξέχουν από το πόδι και με μόνη του έγνοια το πότε θα αποκτούσε αρκετή δύναμη στο πόδι για να μπορέσει να ξανακάτσει στο ποδήλατο. 16 μήνες αργότερα επέστρεφε δριμύτερος! Η εμπειρία του όμως αυτή, εκτός από τις ραφές στα πόδια, του άφησε και άλλα απομεινάρια. Οι διάφορες εξετάσεις που έκανε αυτή τη περίοδο θα χρησιμοποιούνταν στο μέλλον εναντίον του.

Το 1997 ξεκίνησε με νέα δεδομένα. Καινούρια ομάδα, η Mercatone Uno, και πολλά να αποδείξει σε αυτούς που τον είχαν ξεγράψει. Παρόλο που δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στο Γύρο της Ιταλίας τον οποίο τελικά εγκατέλειψε μετά από πτώση που προκλήθηκε από μια... γάτα, έδειξε πως δεν ήταν μακριά από τους πρωτοπόρους και δεδομένου ότι μόλις είχε επιστρέψει από το μακροχρόνιο τραυματισμό του όλα έδειχναν πως το καλοκαίρι θα έδινε ένα ωραίο θέαμα. Επιπλέον κάπου σ’ αυτή τη περίοδο ακούστηκε και το πρώτο του από τα πολλά που θα ακολουθούσαν, παρατσούκλι: Il Elefantino λόγω των μεγάλων πεταχτών του αυτιών...

Στο Γύρο της Γαλλίας εκείνο το καλοκαίρι πήγε με μόνο σκοπό να αποδείξει πως άδικα τον ξεγράψανε τόσο εύκολα. Τελικά τερμάτισε στην 3η θέση πίσω από τους Ullrich και Virenque. Στη πορεία όμως κέρδισε και δύο etap: Για δεύτερη φορά στην Alpe D’Huez και αυτό που τερμάτιζε στη Morzine. Πήρε επίσης από τους Tifosi και το δεύτερο του παρατσούκλι, Il Diavolino λόγω του εκρηκτικού τρόπου που ξεκινούσε τα ξεκολήματα του. (Παρατσούκλι που ξεκίνησε δεύτερο κύμα αντιπαραθέσεων με τον Chiappucci το παρατσούκλι του οποίου είναι Il Diavolo.) Ένας συναισθηματικά φορτισμένος Pantani δήλωνε πως “Έχω επιστρέψει” παρόλο που δεν ένιωθε τόσο δυνατός όσο το ’94. Η υπόλοιπη χρονιά κύλησε χωρίς άλλα σημαντικά γεγονότα αφού για τον Pantani οι μόνοι αγώνες που είχαν ενδιαφέρον ήταν οι Γύροι Ιταλίας και Γαλλίας.

Στην Άνοιξη του ‘98 μπήκε μετά από πολύ καλή προετοιμασία. Μετά από ένα πολύ καλό ξεκίνημα, με σημαντικότερο πλασάρισμα την Τρίτη θέση στη γενική του Vuelta a Murcia, μπήκε στο Γύρο Ιταλίας σαν ένα από τα φαβορί. Παρόλο που είχε χάσει σχεδόν 3,5 λεπτά στο πρώτο χρονόμετρο κατάφερε να κερδίσει αρκετό χρόνο στα βουνά παίρνοντας συγχρόνως και δύο etap καθώς και το φανελάκι του καλύτερου ανηφορίστα! Στο προτελευταίο etap που ήταν χρονόμετρο έπρεπε να χάσει από τον Tonkov περισσότερο από 2 λεπτά για να χάσει το Γύρο. Κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες σε ένα τομέα που λόγω σωματικής διάπλασης δεν ήταν καλός, κατάφερε να χάσει μόλις 29 δευτερόλεπτα και έτσι την επόμενη μέρα στο Μιλάνο στέφθηκε νικητής.

Πήγε στο Γύρο της Γαλλίας πιο δυνατός από ποτέ αλλά ο ίδιος δήλωνε πως στόχος του ήταν να κερδίσει 1-2 etap και όχι η γενική αφού ένιωθε κουρασμένος ακόμα από τον Γύρο της Ιταλίας. Μετά από καταπληκτικές εμφανίσεις στα βουνά, με τον τσαμπουκά που επέδειξε, κέρδισε εκτός από το κίτρινο φανελάκι του πρωτοπόρου και μια θέση ανάμεσα στο πάνθεον των καλύτερων ανηφορίστων! Οι εφημερίδες και τα περιοδικά είχαν βρει το καινούριο τους ίνδαλμα! Μετά από μια σειρά αθλητών που εξασφάλιζαν τον γύρο στα βαρετά χρονόμετρα, ήρθε κάποιος να τον κυνηγήσει στα απρόβλεπτα βουνίσια etap. Στο τελευταίο χρονόμετρο κατάφερε να υπερασπίσει το προβάδισμα του απέναντι σε σπεσιαλίστες όπως ο Ullrich και έτσι να κερδίσει το Γύρο της Γαλλίας. Δυστυχώς όμως, στη μνήμη όλων των φίλων του ποδηλάτου ο γύρος αυτός δεν έμεινε για τα etap που κέρδισε ο Pantani στο Plateau de Beille και στις Les Deux Alpes βάζοντας του δεύτερου στη γενική Ullrich 2 και 9 λεπτά αντίστοιχα εξασφαλίζοντας έτσι το Γύρο της Γαλλίας με ένα τρόπο που δεν είχαμε δει για πολλά χρόνια. Αυτό που έμεινε ήταν το σκάνδαλο με τις φιάλες της απαγορευμένης ουσίας EPO οι οποίες βρέθηκαν στις αποσκευές του φροντιστή της Festina και οι σκηνές που ακολούθησαν. Επιδρομές από αστυνομικούς στα δωμάτια των αθλητών, ομάδες να αποχωρούν από το Γύρο και απεργιακές κινητοποιήσεις των αθλητών. Οι συνέπειες της όλης υπόθεσης με το EPO θα τον στοιχειώναν ένα χρόνο αργότερα. Όλα αυτά δεν μειώνουν την αξία την νίκης του Pantani αφού οι κύριοι αντίπαλοι του, αν εξαιρέσουμε τον Virenque, βρίσκονταν στο Γύρο μέχρι και τον τερματισμό στο Παρίσι. Δυστυχώς έχει μείνει η λανθασμένη εντύπωση πως ο Pantani κέρδισε ένα εύκολο, χωρίς αντιπάλους Γύρο της Γαλλίας. Ένα πιο ευχάριστο επακόλουθο του γύρου ήταν το παρατσούκλι που του κόλλησαν οι Tifosi λόγω της “πειρατικής” του εμφάνισης, το οποίο θα τον ακολουθούσε μέχρι και το τέλος. Ψημένος από τον ήλιο, bandana στο ξυρισμένο κεφάλι και χοντρούς χρυσούς κρίκους στα αυτιά: Il Pirata

O Pantani ήταν πλέον ένας σταρ, και ως τέτοιος μπήκε και στο Γύρο της Ιταλίας το 1999. Το απόλυτο φαβορί, φρόντισε από την αρχή να δηλώσει τις προθέσεις του. Από το πρώτο etap με ανηφόρες εξαφανίστηκε μόνος του στα βουνά, παίρνοντας στη πορεία και το ροζ φανελάκι του πρωτοπόρου. Φρόντισε να περιορίσει στο ελάχιστο τις απώλειες του στα δύο etap χρονόμετρου και να κερδίσει ακόμα δύο ανηφορικά etap δίνοντας συγχρόνως καθημερινά υπέροχες εικόνες μάχης μαζί με το δεύτερο στη γενική Jalabert.

Ενώ ο Ευρωπαϊκός τύπος είχε μετονομάσει το Γύρο της Ιταλίας σε “Pantani Show”, το πρωί της προτελευταίας μέρας του αγώνα οι διοργανωτές του απαγόρευσαν να συνεχίσει, αφού είχε βρεθεί με αιματοκρίτη υψηλότερο από το επιτρεπόμενο για την ασφάλεια των αθλητών 50%. Το μέτρο αυτό το είχε πάρει η UCI για να αντιμετωπίσει την ευρεία χρήση του EPO από τους ποδηλάτες αφού μέχρι τότε δεν υπήρχε μέθοδος ανίχνευσης του στον οργανισμό. Αν και στο παρελθόν, είχε απαγορευθεί και σε άλλους αθλητές να τρέξουν σε κάποιο αγώνα, ο Pantani ήταν το πρώτο τρανταχτό όνομα που του επιβαλλόταν το μέτρο.

Από εκεί και πέρα άρχισε ο κατήφορος. Εκεί που είχε σίγουρο το δεύτερο του Γύρο της Ιταλίας και θα πήγαινε για ένα πιθανό δεύτερο Γύρο της Γαλλίας, βρέθηκε έξω από το παιχνίδι κυνηγημένος και προδομένος από αυτούς που μέχρι την προηγούμενη μέρα τον προσκυνούσαν. Ξαφνικά ο τύπος από ήρωα τον μετέτρεψε σε πρεζόνι.

Η συνέχεια χαρακτηρίστηκε από πολλά σκαμπανεβάσματα, με πολλές προσπάθειες επιστροφής άλλες φορές επιτυχημένες όπως την επιστροφή του στον Γύρο της Γαλλίας το 2000 όπου κέρδισε 2 (βουνίσια πάντα) etap και άλλες φορές όχι και τόσο.

Σημαντικό χτύπημα ήταν όταν ανοίχτηκαν οι ιατρικοί του φάκελοι και φάνηκε πως αδικαιολόγητες ανωμαλίες στο επίπεδο του αιματοκρίτη του καθώς και άλλα σημάδια χρήσης EPO, υπήρχαν από το 1995. Επίσης βαρύ χτύπημα ήταν όταν βρέθηκε σε επιδρομή της αστυνομίας στο δωμάτιο του, σύριγγα με ίχνη ινσουλίνης. Διάφορες ποινές ρίχτηκαν εναντίον του με κυριότερη μια τρίμηνη φυλάκιση, όλες όμως ανατράπηκαν αφού κανένας δεν κατάφερε να πείσει για την ενοχή του.

Παρόλο το κυνήγι μαγισσών που εξαπολύθηκε εναντίον του, είχε πάντα κοντά του αρκετούς από τους συναθλητές του καθώς και την ομάδα του που συνέχισε να τον πληρώνει και να του προσφέρει ανανέωση συμβολαίου. Το τελευταίο ειδικά είναι και το πιο σημαντικό αφού στις περισσότερες περιπτώσεις ένα τέτοιο γεγονός σημαίνει τον αυτόματο τερματισμό του συμβολαίου του αθλητή.

Μπορεί και να έκλεψε μπορεί και όχι. Το σίγουρο πάντως είναι πως κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι έκλεψε. Χωρίς αποδείξεις και χωρίς στοιχεία τον σύρανε σε μια σειρά από δίκες τόσο στα δικαστήρια όσο και στα διάφορα έντυπα, εφαρμόζοντας για άλλη μια φορά την τακτική “Ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου” Χωρίς να έχει ποτέ καταδικαστεί για κάτι, έβαλε πείσμα να αποδείξει την αθωότητα του επειδή ένιωθε πως πλήρωνε μόνος του τα σπασμένα της ποδηλασίας των τελευταίων 20 και πλέον χρόνων. Και αυτό του το πείσμα τον κατέστρεψε. Έβλεπε σε εχθρούς και φίλους δολοπλοκίες και αυτό τον ανάλωσε εσωτερικά και τον άφησε ένα κουρέλι.

Δυστυχώς, το ντόπινγκ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αγωνιστικής ποδηλασίας, χωρίς αυτό να την ξεχωρίζει από τα άλλα αθλήματα αφού είναι γνωστό πως όπου μπει το κέρδος – και ειδικά το χρηματικό – πάντα θα αναζητηθούν μέσα – νόμιμα και μη – βελτίωσης των επιδόσεων. Κοιτάζοντας την ιστορία της ποδηλασίας το ντόπινγκ είναι πανταχού παρών. Από την κοκαϊνη περάσαμε στις αμφεταμίνες με τις οποίες βρέθηκε ντοπαρισμένος ο Merckx και παραφουσκωμένο το νεκρό σώμα του Tom Simpson και φτάσαμε στο EPO του Pantani και των σύγχρονων του. Κι όμως αθλητές που σε κάποια φάση της ζωής τους βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, σήμερα θεωρούνται από τους μεγαλύτερους αθλητές που έχουν περάσει ποτέ από την Γη. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αναγνωρίζουμε πως τα επιτεύγματα αυτών των ανθρώπων δεν έγιναν απλά και μόνο λόγω χρήσης απαγορευμένων ουσιών. Τους έχουμε ως ινδάλματα μας γιατί βλέπουμε σε αυτούς στοιχεία που ξεπερνούν τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης.

Τελευταία εμφάνιση του Pantani σε αγώνα ποδηλασίας στον Γύρο της Ιταλίας το 2003. Η επιθυμία και η ελπίδα ότι θα κατάφερνε να πάρει πρόσκληση για το Γύρο της Γαλλίας τον έβαλε για άλλη μια φορά πάνω στο ποδήλατο. Όταν όμως έμαθε πως δεν είχε πάρει την πολυπόθητη πρόσκληση, παράτησε τα πάντα. Το καλοκαίρι εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική για αντιμετώπιση κατάθλιψης. Όταν βγήκε το Φθινόπωρο ζήτησε από τους Tifosi να ξεχάσουν τον αθλητή Pantani και είπε πως τώρα έπρεπε να δει τι θα έκανε με τον εαυτό του. Από τότε άρχισε να αποκόπτετε από τους φίλους του και εκτός από τον οικογενειακό του κύκλο δεν έβλεπε κανένα άλλο. Όπως είπαν οι γονείς του τον τελευταίο μήνα φαινόταν να πηγαίνει καλύτερα και γι’ αυτό τον άφησαν μόνο του για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό για να έρθουν τις καθιερωμένες τους διακοπές για κυνήγι στην Ελλάδα. Δυστυχώς πολύ σύντομα ο Pantani υποτροπίασε και κλείστηκε και πάλι στον εαυτό του. Οι τελευταίοι ανθρώποι που μίλησαν μαζί του αντιμετώπισαν ένα πλάσμα φευγάτο που έλεγε κουβέντες χωρίς νόημα. Βρέθηκε τελικά νεκρός την επομένη, ημίγυμνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που διέμενε τον τελευταίο καιρό και στο οποίο δεν είχε δηλώσει ημερομηνία αναχώρησης. Όλο έλεγε πως θα φύγει και όλο έμενε...

Στο άκουσμα του θανάτου του ολόκληρη η ποδηλατική κοινότητα έσκυψε το κεφάλι θλιμμένα. Όλοι οι μεγάλοι αθλητές του χώρου έσπευσαν να πουν ένα καλό λόγο για τον Pantani και το πως τον ένα σύστημα που αντί να προστατεύει κυνηγά ανελέητα τα παιδιά του. Το ειρωνικό είναι ότι σηκώθηκαν και οι υπεύθυνοι για την τραγωδία αυτή, να μιλήσουν. Οι ίδιοι που εδώ και 4 χρόνια υπόγραφαν ξανά και ξανά την θανατική του καταδίκη έσπευσαν με κροκοδείλια δάκρυα να εκφράσουν την λύπη αλλά και την οργή τους(!) για το χαμό του μεγάλου Πρωταθλητή και να πουν πως ΙΣΩΣ να έκριναν λίγο σκληρά τον Pantani…

Συνδέσμοι:
Φωτογραφικό αφιέρωμα στον Marco Pantani